Śnieżka, Szrenica, Śnieżne Kotły, Samotnia, Świątynia Wang, Wodospad Kamieńczyka i Szklarki, Złoty Widok i Krucze Skały. Wszystko to miejsca magiczne, bardzo bliskie memu sercu. Nie wiem czy każdy tę magię czuje, lecz gdy spotka Liczyrzepę, ducha tych gór, zostanie tą magią owładnięty, a w Karkonosze będzie wracał często.
25.05.2014 w tych właśnie górach, w Karpaczu odbyła się kolejna edycja MTB Marathonu.
Jak wiadomo, imprezy Grzegorza, to zdecydowanie maratony numer 1 jeśli chodzi o skalę trudności tras w Polsce, a Karpacz jest taką wisienką na torcie cyklu.
Tydzień przed startem oglądałem filmy, słuchałem opowieści moich towarzyszy z drużyny, którzy już niejednokrotnie tą edycję jechali i…… coraz bardziej się denerwowałem: jak ja to przejadę?

Karpacz przywitał nas solidną ulewą i od razu zacząłem myśleć o tym, że w domu zostawiłem moją ostrą, górską oponę, ponieważ nie zmieściła się do samochodu. Wieczorem pogoda jednak zaczęła się poprawiać i pomyślałem: dam radę.
Kwatera opanowana, a jakże przez Gomole (było wesoło, inaczej być przecież nie mogło).



Ranek okazał się nieco łaskawszy. Piękne słońce i widok na Śnieżkę dodawały otuchy. Atmosfera przedstartowa była trochę nerwowa. Śniadanie, przygotowanie rowerów, mocowanie numerów i jazda na start, który zorganizowany był na stadionie. Dojechałem późno, przez co pozostało mi mało czasu na rozgrzewkę. Jeżdżę jednak giga, więc tłumaczyłem sobie: spokojnie, wszyscy ruszą powoli, przecież to prawie 80 km i 3000 przewyższenia.
Jednak nie, Volvo ruszyło, czołówka za nim i trzeba było gonić. Długo wszyscy razem nie jechali, peleton się rozciągnął i wylądowałem w połowie stawki.
Pierwsze pięć kilometrów asfaltowego podjazdu powinno było wszystkich ustawić na swoich miejscach, ale nagle skręt w prawo i pierwszy terenowy zjazd. Niby łatwy, niby trawiasty, ale to tylko pozory.



Koleiny, wilgotna ziemia i duża liczba uczestników wprowadziła lekką nerwówkę i pierwsze upadki.
Mnie w ciągu 30 sekund tego zjazdu tak zdrętwiały ręce, że pomyślałem: co jest grane, to pierwsze kilometry, a ja już nie mogę hamować, co będzie dalej?
Wiedziałem, co będzie dalej, to znaczy słyszałem, od razu pojawiły się więc myśli: co ja tu robię, to bez sensu, jeszcze się nic nie zaczęło , a ja już kaleczę.
Winę za te odczucia ponosił zbyt napompowany amortyzator. Szybko odkręcam zatyczkę zaworka i modlę się żeby tylko za dużo nie upuścić, dwa razy psst i już było lepiej.
Nadszedł czas gonienia tych, co mnie wyprzedzili, kiedy „walczyłem” z amortyzatorem. Na szczęście wszystko się działo przed ostrym podejściem, więc „na piechotę” było mi łatwiej odzyskać utraconą pozycję. Po tym podejściu zaczął się zjazd, taki karpacki właśnie, z kamieniami wielkości starych telewizorów. Oczy robiły mi się coraz większe, a palce odruchowo poszły na klamki hamulców. To był błąd, wielki błąd.
Tam się nie hamuje, a przynajmniej stara się nie hamować. Powtarzałem sobie: nie patrz przed koło tylko dalej, dużo dalej, wytycz sobie wirtualną ścieżkę i jedź, jedź, przecież tak do końca nie będzie, zaraz się zrobi łatwiej. Taaak, łatwiej, o nie, nie u GG, tam każdy zjazd kończy się podjazdem, a najlepsze jest to , że ja miałem takie samo tętno na zjeździe, jak i na podjeździe. Takie rzeczy tylko na maratonach Grześka!



Na podjazdy natomiast miałem prosta zasadę, kręcić z równą kadencją, z tętnem poniżej progu LT , jeść i pić, a przede wszystkim , nie dać się „sprowokować”.
Widziałem wielu, którzy raz byli z przodu, potem z tyłu i znowu z przodu, aż w końcu zostawali z tyłu, więc taktyka którą obrałem, w moim przypadku się sprawdzała.
Chwilka wytchnienia na krótkich, bardzo krótkich asfaltach i jazda dalej. A jazda to była zacna, gdyż Karkonosze choć niskie, oferują klimat wysokogórski dostępny jak nigdzie indziej na rowerze.



Powykręcane, śliskie korzenie, wspomniane wcześniej omszałe, bajkowe wielkie głazy, pomiędzy którymi Kowal, architekt karpackiej trasy, wybrał najlepsze ścieżki, jakie można sobie wyobrazić.
To wszystko czyni maraton w Karpaczu wyjątkowym, na skalę europejską. To maraton, dzięki któremu poznałem prawdziwe MTB, które tam zahacza o ENDURO.
Tam nie ma półśrodków, tam się walczy po obydwu stronach góry, jak to mawia Sławek Bartnik, niezmiennie oczarowany tym miejscem, choć to jego kolejny już Karpacz. Oczarowany podobnie jak i moi towarzysze, którzy mnie namówili na starty w maratonach. Pomimo tego, że już tu byli wciąż przeżywają podobne emocje, jak za pierwszym razem. Dzięki Krysi, Izie, Adamowi i Andrzejowi mnie również było dane je przeżyć. Skrajne emocje, od wzruszeń po „banana” na ustach, który długo po dojechaniu na metę, nie chciał zniknąć z mojej twarzy.



Tych emocji, tych wzruszeń, nigdzie się nie kupi, nie dostanie, to trzeba wyszarpać górom, a najlepiej „szarpać się” z Karpaczem właśnie.
Satysfakcja gwarantowana!
Tak, to był mój pierwszy KARPACZ, mój pierwszy raz.
Dziękuję moim towarzyszom i całej drużynie Gomola Trans Airco, za świetny, niezapomniany weekend.

A na koniec raz jeszcze pozwolę sobie zacytować słowa jednego z największych miłośników Karpacza, Sławka Bartnika, który na naszym lokalnym, tarnowskim rowerowym forum napisał tak:

”Chyba wszyscy wiedzą już jak jest w Karpaczu, no i dobrze, mam nadzieję że jeśli ktoś tam się wybierze, nie będzie marudził.
Nie przeszkadza mi, że w przyszłym roku będzie nas mniej, ci którzy przyjadą i ukończą go, mijając metę z grymasem na twarzy pomiędzy bólem i radością , mogą nazywać się GÓRALAMI, a nie tylko kolarzami. To tak jak chrzest marynarza, który przekracza równik.

Grzesiek Golonko jest dobrym biznesmenem, gdyby chciał na tym wyścigu więcej zarobić, uprościłby trasy, a na starcie rozdawał breloczki i baloniki, jednak ciągle z grupą osób trzymają się swojej pasji wybierając niekiedy brutalne ścieżki, jest to też moja pasja.

Jeśli ktoś chciałby mi podarować wspomnienia i emocje zdobyte w całym rocznym cyklu Cyklokarpat, nie zamieniłbym ich za ten jeden wyścig u GG.
AMEN”